«طلبة شهيد: يوسف دانشيان»: اينجانب يوسف دانشيان، فرزند حسن، تاريخ تولد 1347 شماره شناسنامه 19813 بعد از شهادت به وحدانيت خدا و به رسالت رسول حق محمد بن عبدالله (صلي الله عليه و آله) و اهل بيت او علي الاخص به آخرين آنها (روحي و ارواح العالمين له الفدا) به تمامي برادران و خواهراني كه حرف و نوشته بنده در طول تاريخ به دستش بيفتد وصيت مي كنم كه خدا را در نظر داشته باشند و او را در كارهايشان حاضر و ناظر بدانند و بدانند كه عالم محضر خدا است و بعد از آن دست از اهل بيت بر ندارند كه حبل‌الله المتين و عروة الوثقي و كهف الحصين آنها هستند و آنها را بين خود و خدا واسطه كنند كه جز اين راه، راهي ديگر كه ميانبر به سوي خدا باشد، نيست و تاخون در بدن و جان و دل دارند، دست از «يا وجيها عندالله اشفع لنا عندالله» بر ندارند و بعد از آن دست از امام امت بر ندارند و قدر او را بدانند و بدانند امام، علاوه بر رهبر بودن جامعه اسلامي، كسي است كه مقام ارجمندي در پيش خداوند متعال و حضرت بقيه الله دارد. خداوندا! تو شاهد باش كه من آنچه را كه ملزم به رساندنش بودم، رساندم و فرداي قيامت، حجت بر ايشان تمام است. خدايا! خودت شاهدي كه چقدر دوست داشتم عالم فاضل بشوم و به اين مردم خدمت كنم ولي چون دين تو را در خطر ديدم، خودم را ملزم به دفاع ازدين تو نمودم. اكنون كه بر ميعادگاه عاشقانت مي‌خواهم پرواز كنم، اشك شوق جلوي چشمانم را گرفته و نمي توانم در يك جا بايستم. از خوشحالي در پوستم نمي گنجم. مي دانم كه اين آخرين بار جبهه رفتن من است؛ چون اين دفعه يا به لقاي يار مي‌رسم و يا قبر شش گوشه حسين (عليه السلام) را به آغوش مي‌كشم. خداوندا! مرا از حسينت دور نكن. مادرم! اگر من در راهي كه پيش گرفته‌ام شهيد شدم، چه باك كه علي اكبر حسين (عليه السلام) در اين راه شهيد شده است. من نمي گويم براي من گريه نكن، چون استاد شهيد مطهري فرمود: «گريه كردن براي شهيد زنده نگه‌داشتن ياد و حماسه او است» بلكه وقتي مي‌خواهي برايم گريه كني، بر عزيز زهرا (سلام الله عليها)، حسين (عليه السلام) گريه كن. مادر جان! اگر بعد از من به زيارت امام حسين (عليه السلام) نايل شدي، حال مرا پيش او باز گو كن و بگو كه نوكر تو، آخرين صدايي كه از زير لبهايش بلند شد، حسين بود. خدايا! چقدر حسين (عليه السلام) را دوست داشتم و خودت شاهدي كه اسم حسين برايم عزيز بود؛ پس مرا از او جدا نكن. مادرجان! دوست دارم هر شب پنجشنبه اگر وقت كردي به سر قبرم بيايي و مرا دعا كني. در آخر از تو التماس دارم كه شير پاكت را به من حلال كني و با اين كارت روح مرا شاد كني. برادرجان! خودت مي داني كه چقدر از ته قلب تو را دوست داشتم. وقتي از همه جا نااميد مي شدم، پيش تو مي‌آمدم و از تو روحيه مي‌گرفتم و خدا مي داند كه من هر چه داشتم و دارم از تو است. از تو التماس دعا دارم و اميدوارم مرا حلال و در دعاهايت فراموشم نكني. و اما برادران ديگرم! راستش من به داشتن برادراني چون شما افتخار مي كردم و مي كنم و شما هم اميدوارم مرا از دعاهاي خيرتان فراموش نكنيد. ضمنا حتي الامكان قبرم هم سطح زمين و در كنار قبر برادرانم مجتبي‌پور، عسگر عبدالجبار و ايوب خطايي دفن كنيد و روي قبرم فقط طلبه نوشته شود كه من اين لفظ را خيلي دوست دارم. و اما شما خواهرانم و زن داداشهايم! دوست ندارم در مرگ من، سينه‌اي چاك و صورتي خراشيده شود كه خداوند اين گونه اعمال را مكروه داشته. دوست دارم شماها بازيچه دست غربي‌ها نشويد و اين را بدانيد كه ما اصلا براي اين كه ضروريات دين- كه از آنها حفظ حجاب است- از بين نرود، خون مي‌دهيم. دوست دارم مثل هميشه با عفت باشيد، به دخترهايتان درس حجاب را بياموزيد و به پسرانتان درس ايثار و شهادت را بياموزيد و هميشه دعاگوي امام باشيد. در پايان از اساتيد محترم مخصوصا حجه الاسلام شيخ اسماعيل اعلايي و حضرت حجه الاسلام شيخ عبدالمجيد بنابي و حضرت حجه الاسلام سيد موسي آتشي زر و حضرت حجه الاسلام شيخ مصطفي باقري بنابي امام جمعه محترم و مخصوصا از برادر بزرگوارم حضرت حجه الاسلام شيخ حسين دانشيان مي‌خواهم كه بي ادبي‌ها و اهانت‌هاي بنده را با بزرگواري خودشان ببخشند و مرا از دعاهاي خيرشان محروم نسازند. ذكر اين نكته را در وصيت نامه‌ام لازم مي‌دانم كه بنده راضي نيستم بعد از مرگ من و يا مثلا از عنوان شهيد بودن من كسي استفاده كند و دسته يا گروهي را تقويت و يا گروهي را تضعيف كند.
↧